urodziny

tort rozłożył się na stole

nóż długi ścisnęła dłoń

tak kochaniem delikatna

błysk zauważyłem

w jej oczach

tak kochaniem delikatnych

może od noża może od świeczek

i już trójkątem wbiegł

zaskakując talerz

zaczepił jeszcze o

śpiącą łyżeczkę

minął butelkę szampana

i ten korek twardziel nie wytrzymał

w sufit uderzył z całych sił

sypnęło wapnem

i oczy wypełniły łzy

powietrze zadrżało salwą

sto lat! sto lat! sto lat!

a to przecież już jutro jest...

ona

miłość a kim ona jest
że poeta o niej z oczami błędnymi
zapatrzony w przestrzeń
przed białą kartką papieru
słowo po słowie nieprzytomnie kreśli
do białego rana
czy ona jak skarb zakopany w nadziei
że ją odnajdę nad brzegiem
to ona przywołuje światłem spróchniałego konaru
mami umysł ciepłem nocy uroczej
w całym kawałku utopiona tam cicho leży
na powierzchni czy głęboko
na samym dnie spoczywa
nie widoczna dla tęsknych oczu
czy to tylko drzazgi wbite w palec
bym się przekonał że żyje
może to syrena na morzu rozpaczy
przywołuje mnie swoim śpiewem
by zatracić tak bym się opamiętał
czy ona jak orzeł wyrywający z trawy
zabłąkanego zająca wprost w przestworza
by rzucić i nauczyć mnie latać
może drapieżną rybą na dnie pożądania
czekającą w ukryciu na swoją zdobycz
by ją utopić abym nauczył się jej wierzyć
kim jest jak długo tam leży...

dzień

dziś przyszedł dzień

wstał otrzepał nogi

dzień zupełnie nowy

stanął szeroko w progu

złapał siekierę

i odrąbał jej marzenia

te wczorajsze takie młode

skryte pod czaszką nagie

ustawione wszystkie

były w jednym rzędzie

a mi w tej chwili

popękało serce...

chciałam

a ja chciałam tylko
mieć świat mały
przy tobie

i tak budzić się
zapachem kawy
wyprasować koszulę
zjeść z tobą śniadanie
ucałować chciałam
na pożegnanie

a ja chciałam tylko
mieć śladów kilka
na swojej podłodze
czasami róże w wazonie
i uśmiech chciałam przy stole

a ja chciałam tylko
poczuć na sobie twoje
ciepłe dłonie i kilka słów
przerywających ciszę

tak chciałam być blisko
przy tobie...

o ubóstwianiu

tak bardzo dziewczynę tą ubóstwiałem
gdybym tylko potrafił
wiersz piękny napisałbym dla niej

o miłości o moim jej ubóstwianiu
napisałbym w nim jak to dla niej
zmartwychwstawałem

dziękowałbym za to że jest
pochylając nisko głowę
Bogu dziękowałbym za nią co dzień

gdybym tylko potrafił napisać wiersz dla niej...