przyciąganie

umysł mój nie znosi dobrze

przyciągania ziemskiego

staje się w jednej chwili

ciężką masą

papkowatą mazią

do której jak do lepu

mucha

myśl przypadkowa się klei

i długo w pułapce się męczy

nim skona...

po rozum

idę po rozum do głowy

ścieżką wyboistą

innym razem zaułkiem ciemnym

skaczę przez rzucane kłody

i słyszę jak chrupią mi kości

rozglądam się po pustym pokoju

ale tu tylko na karku

sterczy pusta głowa

i cień postaci na ścianie

jestem już zmęczony

może przez to że czas

stał się dla mnie

jak krótkie spodenki... 

w rodzinie

wredny kuzynie śmierci

smutku

i ty bracie potężny

strachu

sióstr waszych

drapieżne szpony żalu

dla was

chmury kirem

muzyką

płomienie świec

miłością

umęczone ciało

głupia śmierci

nie dostaniesz nic więcej ...