Αλεξάνδρα

stała przed lustrem przykutym do skały

tuż nad urwiskiem wielkiej wody

wzrok wbiła wielkim harpunem

nadziei w drugi brzeg

bawiła się swoimi czarnymi włosami

a one wiatrem niesione po plecach

z nich na ramiona i na piersi

jeszcze jeden ruch ręki niedbały

a mgły opadały i cienie długim jęzorem

lizały ziemie pod jej stopami

w dole fale wściekle miotały płaty piany

że to nie one obmywają ją pierwsze

krzyknąłem do niej - co robisz Αλεξάνδρα

a ona odwracając głowę

z palcem na ustach złożonym

wyszeptała w moją stronę

- bądź cicho bo spłoszysz anioły...