...

można używać wielkich słów

wygłaszać mądre teorie

słuchać wielkich filozofów

posiadających ogromną wiedzę

tych którzy poznali wszystko

co istnieje na świecie

cóż jednak z tego tobie

że słowa zrozumiesz

skoro sam siebie

zrozumieć nie możesz...

zwyczajnie

nie trzeba mi wielkiej miłości

tylko uśmiechu na twojej twarzy

kiedy staram się przypalić wodę

i słów mi trzeba prostych

że jajko na miękko gotuje się

cztery i pół minuty

i przy tym wszystkim mi trzeba

dotyku ust na czole

i w oczach tęsknoty...

przyciąganie

umysł mój nie znosi dobrze

przyciągania ziemskiego

staje się w jednej chwili

ciężką masą

papkowatą mazią

do której jak do lepu

mucha

myśl przypadkowa się klei

i długo w pułapce się męczy

nim skona...

po rozum

idę po rozum do głowy

ścieżką wyboistą

innym razem zaułkiem ciemnym

skaczę przez rzucane kłody

i słyszę jak chrupią mi kości

rozglądam się po pustym pokoju

ale tu tylko na karku

sterczy pusta głowa

i cień postaci na ścianie

jestem już zmęczony

może przez to że czas

stał się dla mnie

jak krótkie spodenki... 

w rodzinie

wredny kuzynie śmierci

smutku

i ty bracie potężny

strachu

sióstr waszych

drapieżne szpony żalu

dla was

chmury kirem

muzyką

płomienie świec

miłością

umęczone ciało

głupia śmierci

nie dostaniesz nic więcej ...

spacer

dziękuję
sosnom bijącym mnie po twarzy z sił całych
bym szedł ścieżką przed tobą nie pochylając głowy
za ten świt w twoich oczach w kolorze miłości
i słońce nieśmiało zaplątane we włosach
dziękuje
łące pachnącej kwieciem gdzie
mogłem złożyć głowę na Twoich kolanach
dziękuje
za strumień co nogi nam obmywał wiosną
szepcząc wiersz radosny nigdzie niezapisany
dziękuje
sadom przestronnym co nas uwiodły słodkościami świata
w których bez opamiętania biegaliśmy boso
dziękuje
studni głębokiej że ukoiła nasze pragnienie
dotarcia do źródła życia
dziękuje
za zachód słońca który przebiegł cicho
po nieboskłonie twoich oczu i czerwienią
wymalował usta
dziękuje
za noc bez gwiazdy i anioły strzegące
naszych splątanych ze sobą ciał
dziękuje...

pokój

siedzę przy stole
co grzbiet swój pręży
jakby chciał zrzucić
wszystko na mnie
na miękkim krześle
co udaje twarde
i w milczeniu znosi
mój ciężar
nade mną sufit blady
brwi marszczy sypiąc wapnem
w rogu leża rajstopy
na oparciu kanapy
zwisa stanik
nie pij ze mną
śpiewaj dla mnie
szarpie teraz struny
zrzuć już sukienkę
i buty postaw koło moich
niech się dotykają czubkami
zaplączą sobie sznurowadła
na supeł i razem zostaną...

gra

nie podejmując ryzyka nie poznasz co to życie
kiedy będziesz gotowy na grę w karty z losem
wygodnie usiądź przy zielonym stole
zrozumiesz wtedy jakim cudem zostałeś obdarzony
cudem wyboru nic nie mogło cię spotkać lepszego
jak gra w karty z życiem
z każdym dniem możesz poczuć się silniejszy
każdy dzień będzie dla ciebie inny
od tego który właśnie się skończył
może zobaczysz coś na łące przed sobą
lub na drodze za sobą
wszystko przecież istnieje
musisz marzyć musisz wierzyć
chodź nieraz możesz cierpieć z tego powodu
i nie jedno zło zajrzy w oczy
ty powiedz nie
nic mnie nie pokona
nawet śmierć
podnieś kartę
niech święci się dzień