można by przez życie tak lekko jak wiatr
przez łąki gna bez opamiętania
i chciałoby się widzieć ten wiatr
albo spaść jak deszcz z łoskotem o szybę lub blaszany dach
słyszeć jak dudni jak kropla po kropli spada
i chwycić ją w dłoń by poczuć jej ciepło
a może jak mgła na leśny mech cicho tak spaść
tak przez ten las iść trzymając ją za rękę
po omacku błądzić wśród drzew do białego rana
można by się w tym wszystkim zatracić
dom żonę i dzieci zostawić i świat cały
zostawić i popatrzeć jak mija
życie...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz