Nad brzegiem jeziora

Nad brzegiem jeziora

-Szczęść Boże

-Bóg zapłać, Bóg zapłać Panie

-Biorą? spytałem jakbym chciał na samym wstępie rozmowy

go zdenerwować lub dać upływ jego zachwytowi nad zdobyczą,

jednak grymas twarzy uprzedził odpowiedź

-Drobnica Panie, sama drobnica bawią się ze mną jak z dzieciakiem

-Trzeba być cierpliwym, tak patrzeć na nieruchomy spławik na wodzie

-Oj tak Panie, trzeba ja już tak trzydzieści lat trzymam kija nad wodą

-To długo już Pan wędkuje

-Tak Panie długo, tak dla spokojności Panie

poprawił czapkę chowając garść siwych włosów opadających jeszcze chwilę temu na spalone słońcem czoło

-Ja tak Panie dla spokoju kij mocze, dla spokoju

Jaki on musi być spokojny pomyślałem, skoro trzydzieści lat długich

wpatruje się w spławik oczekując na rybę, na szczęśliwy dzień

-Pali Pan? - ręką sięgnął do kieszeni wyjmując paczkę papierosów

-Pale

- No to zapalimy

- Zapalimy potwierdziłem stanowczo sięgając po papierosa

- Ja Panie pale już ze trzydzieści lat, tak dla spokojności

-Dla spokojności - powtórzyłem - w myślach jeszcze raz - jaki on musi być spokojny

kiedy rano przypala papierosa i tak przed śniadaniem do kubka czarnej kawy spokojnie pali
- Kiedyś to Panie był czas wypić, zapalić, z kobitą czas był zatańczyć, to były Panie

czasy, było na wszystko człowieka stać jak pracował, a moja Lidzia ona to umiała Panie zatańczyć

jak poszliśmy na zabawę, to ani jednego kawałka nie przepuściła i nie tam takie jak dziś wygibasy tylko walce, tango Panie, skoczna była Panie mówię, skoczna była moja Lidzia i jak wspomnę ją w tej białej sukni, to mnie tak w dołku ściska że strach.

Powiał wiatr, spławik na chwile się schował pod wodą i wypłynął po chwili

- Widzisz Pan bawią się ze mną, drobnica Panie, drobnica – pokiwał głową pokręcając żyłkę

- Nie znam się na wędkowaniu, nawet nie próbowałem tego robić, nie miałem czasu by usiąść spokojnie nad wodą

-Tak? a na czym się Pan znasz?

Myśli przebiegły mi w głowie jak białe konie po gorącym piasku pustyni szukające oazy, co mam odpowiedzieć, jak powiedzieć by nie zostać uznanym za dziwnego człowieka, a może głupiego

- Na niczym tak myślę, że na niczym, tak dobrze się nie znam

- Żartowniś z Pana, nie można na niczym się nie znać, nie ma człowieka co by na niczym się nie znał, piekarz się zna na wypiekaniu chleba, stolarz na drewnie, grabarz na pochówku, i widzisz Pan jeden nakarmi drugi trumnę zrobi, a trzeci pod ziemię schowa. Tak panie, a jakby się nie znali na niczym to co by było? Nie ma Panie takiego człowieka, co się na niczym nie zna.

Poprawił czapkę spluwając przed siebie

- Tak to prawda

Jak mam powiedzieć że, przestałem się znać na życiu i wszystkim co je otacza, na rybach i na ludziach, a stoję tu przed nim jak przybysz z innego świata, jak dziecko wpatrzone w brzeg jeziora wypatrujące nie wiedzieć czego i tęskniące nie wiedzieć za czym

-To jezioro dawno tu tak na skraju lasu?

-Tak Panie dawno, a Pan nie stąd?

- Nie, nie stąd

- A skąd Pan tu tak sam?

- Przywiało mnie tu z jesiennym wiatrem stamtąd i tak już zostałem

- Z północy ?

- Tak z samej północy

- Byłem kiedyś tam z moja Lidzią, zaraz po wojnie wiesz pan, tam ludzie inni niż tu,

tacy wie Pan uczynni i uczciwi. Pamiętam jak jechaliśmy wagonem Panie cały tydzień, aż pod Słupsk, byłem wtedy młody, a moja Lidzia miała takie śliczne długie warkocze i jak już dotarliśmy była noc, taka starsza kobieta nas przenocowała, dała jeść i pić, dobrzy ludzie tam mieszkają

- Może tacy też jeszcze tam są, nie znam wielu ludzi, ja raczej omijam ludzi

- A to jezioro skąd tu się tak na samym skraju lasu znalazło

- Bóg stworzył Panie, on sam i wyszło mu pięknie – uniósł głowę w górę

- Wielka rzecz Bóg

- Wielka, ze trzysta metrów w tą i ze dwieście w tamtą - machnął ręką nie wypuszczając kija tak jakby chciał pokazać mi tą odległość, od chmury zawisłej nad nami po skrawek niebieskiego nieba na drugim brzegu jeziora

- Wielka rzecz Bóg Panie, wielka

- Ten las Panie to też, on i to niebo nad jeziorem, widzisz Pan?

- Tak widzę

- Wyszło mu wszystko, oj wyszło pięknie tylko człowiek marnie Panie, taki pokraczny jakiś

i zawsze szukający czegoś co nie zgubił

Poprawił się na krześle wbijając je przy tym głębiej w piach, jakby chciał zakotwiczyć koniec wypowiedzianego słowa, wyjął papierosa i dla spokojności zapalił, dym uniósł się lekko nad głową

-Dzień dobry – cześć Leszek znów moczysz kija – z uśmiechem szerokim podszedł do nas człowiek niewielkiej postury z lekko odstającym brzuchem, odziany w strój zarezerwowany tylko dla wędkarzy, lekko przymały, wyglądał w nim trochę komicznie.

-O czym tak Panowie prawicie

- No widzisz, bo Pan mnie pytał skąd to jezioro, więc powiedziałem że Bóg stworzył

- Bóg? to dopiero powiedziałeś - roześmiał się jeszcze bardziej niż przy powitaniu, ciągnął dalej

– A ty go Leszek widziałeś?

- Nie widziałem, ale wiem że, to on zrobił

- Leszek, jak mógł Bóg, jak jego nie ma, przecież ani ty, ani ja go nie widzieliśmy

- Pan widział – jegomość odwrócił się w moją stronę

- Nie, nie widziałem

- No to kto? – spytał poprawiając się na krzesełku, wbijając je jeszcze mocniej w piasek

- To ja ci powiem, była dolina, takie zagłębienie, spadły deszcze, woda się ustała i tyle, ot cały Bóg

- No to skoro tak, to ryby skąd? Nikt tu nie wpuścił ryb

- Jak to skąd? Wiatr przyniósł ikrę z innych jezior i już masz ryby

- Powiesz mi, że wiatr też sam się wziął tak z siebie?

- Nie wiatr powstał z zimna i ciepła które, razem się mieszają i tak pędzą chmury, że one same jak się ganiają i robią wiatr

- I myślisz że to wszystko, co widzisz tak samo z siebie się tu wzięło? Głupiś

- Tak, nie inaczej – roześmiał się jegomość poprawiając sumiastego wąsa, jakby na potwierdzenie słów – Ty Leszek, to jak dziecko, jak dziecko stary jesteś, a jak dziecko

- Pan jak myśli? - spytał mnie i teraz obaj milczeli wpatrzeni we mnie oczekując odpowiedzi

- Ja Panowie jestem nie tutejszy, więc nie wiem co myśleć mam o tym.

Poczułem się jak sędzia który, stanął przed skazańcem i nie widzi w nim winy, a podpis trzeba złożyć, powietrze w moich płucach stało się ciężkie i poczułem ciężar na plecach, przychyliłem się ku wodzie i obmyłem ręce.

- Do zobaczenia Panowie